o miłości skrytej

Coś mi ta miłośc po głowie krąży. Dzxisiaj, kiedy rozpływałam się z gorąca na przystanku MZK mieżąc świat leniwym spojrzeniem spoza okularów słonecznych (takie okulary to genialny wynalazek, tyle można za nimi ukryc!), w gonitwie myśli odnalazłam fragment wiersza renesansowego słowackiego poety:

"Ja miłuję i nic mówic nie śmię
o tym wiedziec nie może nikt w świecie
mnie miłości mej wyznac nie wolno
musi zostac w sekrecie

Potajemnie na Ciebie spozieram
potajemnie mysli, serce otwieram
aby ludzie nie dojrzeli
drżę i z leku zamieram"

Wiersz może nie pierwszych lotów,ale jakoś trafił do mnie, skoro czytałam go w czasach prehistorycznych tzn w I klasie liceum, kiedy serce me trawiła skryta miłośc do rudowłosego P, a pamietam go do dzisiaj!Myślę,że własnie to wtedy czułam. Pewne rzeczy sie nie zmieniaja, obojetne czy ma człowiek lat 16 czy 46.
Generalnie moja głowa to taki "śmietnik" pełen faktów, dat, wierszy i słów.Czasami coś z tego śmitnika daje się poddac recyklingowi na szczęście;-)
MIłośc... "wszyscy sa kochac", ale może są ludzie po prostu do niej    n i e  stworzeni?Z natury chłodni, "aseksualni", samowystarczalni, lub tak totalnie oddani jakiejś ideii np.Bogu,że na na inne uczucia nie ma w ich zyciu miejsca...
Sa też tacy, którym zycie zafundowało taka "szczepionkę" czy antidotum- w postaci bolesnego rozczarowania, że kiedy wreszcie po nieudanym związku uda im sie pozbierac do kupy, sa tak poranieni, tak pełni bólu i strachu, że wolą nie ryzkowac kolejnego fiaska i opancerzają się mocno na resztę swego zycia, by wiecej nie cierpiec. Wiem cos o tym...
Lecz podobno każdy mur można skruszyc...

Wracając do ławeczki, na której sie dziś rozpuszcałam po trochu-kolejny skarb z moejgo głowo-śmietnika-tak pełen energii i radosci, jakie powinno byc lato w miescie;-)nawet średnio dużymmiescie na literę K :-D
http://www.youtube.com/watch?v=6Hxz6qJi-9k